Çocuklara masal mı yoksa hikâye mi anlatmalı?


Oğlumuz bu aralar kitaptan okuduğumuz değil de aklımızdan uydurduğumuz hikâyeleri dinlemeyi çok seviyor. Özellikle yatmadan önce bizim de beynimiz iyice bulanmışken anlatılan bu hikâyeler –artık konu sıkıntısı da çekildiği için– Latin Amerika’nın büyülü gerçekçiliğine taş çıkartacak seviyede. “Keloğlan ile İhtiyar Anası" şeklinde başlayan hikâyelere “hadi bir tane daha anlat, bir tane daha!” şeklinde istekler gelince bis yapıyor, “Çocukken Farklı Olduğu İçin Arkadaşları Tarafından Dışlanan Gomis” gibi hikâyelerle geceyi tamamlıyoruz. 



Geçen gün yine konu sıkıntısı çekerken ona “Süleyman’ın Hikâyesi”ni anlatmaya başladım: “Süleyman’ın tek derdi koca bir saray yaptırmakmış, o nedenle çok çalışmış çabalamış sadece derslerini düşünmüş, sokağa çıkmamış oyun oynamamış ve günün birinde o çok istediği saraya kavuşmuş ama bir bakmış ki etrafında kimse yok, yapayalnızmış…” Yattığı yerden “hiç mi arkadaşı yokmuş?” diye sordu. “Hayır” dedim.  “Peki, çok mu yalnızmış?” “Evet.” “Ama ben buna ağlarım.” “Neye?” “Bu kadar yalnız olmasına”. O esnada bizimkinin gözleri dolmaya başlamıştı bile. “Dur” dedim daha öykünün başındayız. 

Bir taraftan da ne hoş, diğergâm bir insan yetişiyor diye düşündüm. Diğer taraftan da mutlak suretle karşılaşacağı şeyleri, hatta şimdiden maruz kaldığı hodbinliği düşünerek üzüldüm. “Bak biz bu saatten sonra kir göstermeyiz ama seni fena döverler dikkat et oğlum biraz kendine” deyip uzun uzun anlatmadım elbette. Öyküyü bir şekilde kotardım, güzelce bağladım. 

Zaten küçükken saçlarının rengi nedeniyle Gomis’le dalga geçen arkadaşları –ki o da saçlarım neden arkadaşlarımın gibi değil diye üzülüyor– onu bir Galatasaray maçı öncesi soyunma odasında ziyaret edip özür dilememişler miydi? O da attığı gol sonrası onların bulunduğu tribüne gidip onlara neşeyle el sallamamış mıydı?   

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aileler neden sürekli çocuklarından bahseder?

Resim
Cevabı çok basit ama tabii böyle bir başlık açtığıma göre bunun nedenlerini uzun uzun anlatmam gerekiyor. Her kim “çocuk olduktan sonra hayatımız hiç değişmedi” derse inanın ki bu “evlendikten sonra hayatımız hiç değişmedi” kadar büyük bir palavradır. “Bir imza atmak hayatımızda neyi değiştirecek ki” gibi havalı girişler bir süre sonra yerini Buz Çağı’ndan itibaren insan yaşamının devamlılığını sağlayan şeye bırakır. (Bir süre sonra bu kişileri evde yaptıkları organik mamadan İsevî bir mucize gibi bahsederken görürseniz şaşırmayın.)  Çevremdekilere çocuğum hakkında bahsetmenin onlar için ne kadar sıkıcı bir durum olduğunu fark etmem 3 yılımı aldı. Dolu dolu üç yıl. 1000 günden fazla. Bugün şöyle yaptı, öbür gün şunu dedi... Karşı taraf da nazikçe dinleyip gülümsüyor, daha kibarları soru soruyor falan. Ama çocuğu gelip görüyorlar mı? Hayır. Demek ki pek de düşündüğün kadar ilgilenmiyorlar. Hem, senin çocuğunla neden ilgilensinler değil mi? İlgilenecek olsalar kendileri çocuk yap...
Devamı

Çocukla büyümek nasıl bir duygu?

Resim
Bu yıl Hazar bi’ büyüdü. Bu, çocukları bir süre görmeyen kişilerin dediği şekilde ‘ne kadar da büyümüş’ değil. Yani yüzü, gözü, lafı, sözü değişti. Böyle o bebekliğin masumiyeti yavaşça kaybolurken yerine kendi has, bir ömre yayılacak hatlarıyla biri geçiyor gibi. Burada, ‘lafı, sözü’ diyerek bir miktar mübalağa etmiş olabilirim zira Hazar söz üzerine doğmuş insanlardan. Ben buna kâni oldum ki dille ve sözle kurduğu ilişkiye tanık olmak ikimiz için de büyük keyif. Ettiği laflar, kurduğu cümleler, sorduğu sorular bizi öyle bir noktaya götürdü ki onu eylemeyi çok önce bıraktık. ‘Neyse o’, şeklinde konuşuyoruz, anlatıyoruz. Bizim için oğuldan öte daha çok iyi bir ev arkadaşı gibi oldu. Fakat bunda dengeyi tam kuramamışız ki geçen gün Hande’yi ‘anne, ben daha 5 buçuk yaşında bir çocuğum, yetişkin değilim’ diyerek uyarmış. Çocukla olmanın en güzel yanı bir insanın büyüdüğüne şahitlik etmek, o büyüme deneyimine. Binlerce, milyonlarca kez tekrarlanmış ama yine de bir o kadar büyülü, bir o kad...
Devamı

Çocuklar neden hep soru sorar?

Resim
Çocuklar bir saatten sonra soru sormaya başlıyor ki siz bu anı, yani onunla diyalog kurabilmeyi, karşılıklı konuşabilmeyi aylarca bekliyorsunuz. Sonra ikinci soru geliyor, üçüncü, dördüncü. "Neden?" "Ama neden?" "İşte canım şöyle şöyle oluyor ya ondan böyle böyle." "Peki, neden?" Beyin hücrelerinizi yakar, kendinizi içinde mevsimlerin, elma kurtlarının olduğu ilkokul sıralarında hissedinceye kadar anlatıyorsunuz. Başka bir soru geliyor. "Neden?" Sonra tüm o modern ana-babalık şeylerini bir kenara bırakıp en geleneksel yönteme başlıyorsunuz: "Neden senin deden." "Dedem mi? "Evet deden." "Neden?" "Neden senin deden ya işte ondan." Bunu sürekli tekrarlıyorsunuz, çocuğun aklı karışıyor, "hayır senin deden" demeye başlıyor. "Hayır senin deden" diyerek iddialaşıyorsunuz, sonra bu beyhude kavgadan yorgun düşülüyor. Başka bir neden sorusuna izahata girişten ve neden cevabını aldık...
Devamı