Aileler neden sürekli çocuklarından bahseder?
Cevabı çok basit ama tabii böyle bir başlık açtığıma göre bunun nedenlerini uzun uzun anlatmam gerekiyor.
Her kim “çocuk olduktan sonra hayatımız hiç değişmedi” derse inanın ki bu “evlendikten sonra hayatımız hiç değişmedi” kadar büyük bir palavradır. “Bir imza atmak hayatımızda neyi değiştirecek ki” gibi havalı girişler bir süre sonra yerini Buz Çağı’ndan itibaren insan yaşamının devamlılığını sağlayan şeye bırakır. (Bir süre sonra bu kişileri evde yaptıkları organik mamadan İsevî bir mucize gibi bahsederken görürseniz şaşırmayın.)
Çevremdekilere çocuğum hakkında bahsetmenin onlar için ne kadar sıkıcı bir durum olduğunu fark etmem 3 yılımı aldı. Dolu dolu üç yıl. 1000 günden fazla. Bugün şöyle yaptı, öbür gün şunu dedi... Karşı taraf da nazikçe dinleyip gülümsüyor, daha kibarları soru soruyor falan. Ama çocuğu gelip görüyorlar mı? Hayır. Demek ki pek de düşündüğün kadar ilgilenmiyorlar. Hem, senin çocuğunla neden ilgilensinler değil mi? İlgilenecek olsalar kendileri çocuk yapar. Yapanlar da zaten sen konuşmaya başladığın zaman kendi çocuklarından bahsetmeye başlıyor. (Biraz acımasız olduğunun farkındayım, bu kısmı tam öğle yemeği öncesi yazdım.)
Şimdi açıklama kısmına geçersek, çocuğunuz olduktan sonra hayatınız değişiyor. Gerçekten bambaşka biri oluyorsunuz. Eski halinizi hatırlamayacak kadar değişiyorsunuz. (Günde 5 saat Baby TV izleyen birinden hayır mı gelir, allahaşkına?) Cevap kısmı bu kadardı. Şimdi spekülasyonlar...
Geçen gün oğlumun altını temizledikten sonra “hadi mikropları gidip kovalayalım!” diyerek onu lavaboya yönlendirmeye çalışırken, "bundan 3-5 sene önce böyle bir şey yapacağımı tahmin edebilir miydim" diye düşündüm. Çocuğun tuvaletini söyleyecek hale gelmesi, bunu klozete yapması, sonrasında ellerini yıkama alışkanlığı kazanması yıllar alıyor, bunun için günlerce onunla konuşuyorsunuz, eğitici kitaplar alıyorsunuz, farklı farklı oturaklar alıp alışması için uğraşıyorsunuz, sevdiği kahramanların resimlerini kesip oturağa yapıştırıyorsunuz, sonra çocuk üzerine, halıya, kanepeye tuvaletini yapıyor, onu temizliyorsunuz… Sadece bunun ne kadar zaman aldığını tahmin etmek güç değil. Bunun dışında da sürüsüne bereket işler var. (Geriye kalan zamanda en fazla ölü gözlerle Twitter’a girebilir yahut arkadaşlarınızın şahane hayatlarını Instagram’dan takip edebilirsiniz. Yahut çocuk sahibi olmanın ne kadar şahane bir şey olduğunu gösteren paylaşımlarda bulunabilirsiniz. Bunu beğenecek kişiler de ağırlıklı olarak yukarıda bahsettiğim şahıslar olacak. [Tamagotchi mi yetiştiriyoruz kardeşim, sen oradan like’layınca çocuk sevgi ihtiyacını karşılamış mı olacak, allah allah yaa!])
Yani, sevgili ana babalar (iyice havaya girdim) çocuklarınızdan bahsetmek konusunda çok haklısınız ve bunu istediğiniz kadar yapabilirsiniz. Çünkü siz artık o eski siz değilsiniz. (Ben mesela oğlum Fenerbahçeli olmasın diye renkli kutularla oynarken sarı ile laciverti yan yana getirmemeye çalışacak kadar kendimi kaybettim.) Sizlere tek tavsiyem bu konuşmaları mümkün olduğunca kendi kendinize yapmanız. Yahut buraya da yazabilirsiniz, bloğumuz hafta içi her gün 6’ya kadar açık (o saatte oğlan servisten geliyor da).
Ek dosya konuları
Bu durumun farkına ne zaman ve nasıl vardım?
Sosyal medyada bebeklerinin ağzından konuşan ana-babalar neyin habercisi?
Çocuklu aileler bir araya gelince ne konuşur?
Çocuksuz bireylerle nasıl bir iletişim kurulmalı?
Her kim “çocuk olduktan sonra hayatımız hiç değişmedi” derse inanın ki bu “evlendikten sonra hayatımız hiç değişmedi” kadar büyük bir palavradır. “Bir imza atmak hayatımızda neyi değiştirecek ki” gibi havalı girişler bir süre sonra yerini Buz Çağı’ndan itibaren insan yaşamının devamlılığını sağlayan şeye bırakır. (Bir süre sonra bu kişileri evde yaptıkları organik mamadan İsevî bir mucize gibi bahsederken görürseniz şaşırmayın.)
Çevremdekilere çocuğum hakkında bahsetmenin onlar için ne kadar sıkıcı bir durum olduğunu fark etmem 3 yılımı aldı. Dolu dolu üç yıl. 1000 günden fazla. Bugün şöyle yaptı, öbür gün şunu dedi... Karşı taraf da nazikçe dinleyip gülümsüyor, daha kibarları soru soruyor falan. Ama çocuğu gelip görüyorlar mı? Hayır. Demek ki pek de düşündüğün kadar ilgilenmiyorlar. Hem, senin çocuğunla neden ilgilensinler değil mi? İlgilenecek olsalar kendileri çocuk yapar. Yapanlar da zaten sen konuşmaya başladığın zaman kendi çocuklarından bahsetmeye başlıyor. (Biraz acımasız olduğunun farkındayım, bu kısmı tam öğle yemeği öncesi yazdım.)
Şimdi açıklama kısmına geçersek, çocuğunuz olduktan sonra hayatınız değişiyor. Gerçekten bambaşka biri oluyorsunuz. Eski halinizi hatırlamayacak kadar değişiyorsunuz. (Günde 5 saat Baby TV izleyen birinden hayır mı gelir, allahaşkına?) Cevap kısmı bu kadardı. Şimdi spekülasyonlar...
Geçen gün oğlumun altını temizledikten sonra “hadi mikropları gidip kovalayalım!” diyerek onu lavaboya yönlendirmeye çalışırken, "bundan 3-5 sene önce böyle bir şey yapacağımı tahmin edebilir miydim" diye düşündüm. Çocuğun tuvaletini söyleyecek hale gelmesi, bunu klozete yapması, sonrasında ellerini yıkama alışkanlığı kazanması yıllar alıyor, bunun için günlerce onunla konuşuyorsunuz, eğitici kitaplar alıyorsunuz, farklı farklı oturaklar alıp alışması için uğraşıyorsunuz, sevdiği kahramanların resimlerini kesip oturağa yapıştırıyorsunuz, sonra çocuk üzerine, halıya, kanepeye tuvaletini yapıyor, onu temizliyorsunuz… Sadece bunun ne kadar zaman aldığını tahmin etmek güç değil. Bunun dışında da sürüsüne bereket işler var. (Geriye kalan zamanda en fazla ölü gözlerle Twitter’a girebilir yahut arkadaşlarınızın şahane hayatlarını Instagram’dan takip edebilirsiniz. Yahut çocuk sahibi olmanın ne kadar şahane bir şey olduğunu gösteren paylaşımlarda bulunabilirsiniz. Bunu beğenecek kişiler de ağırlıklı olarak yukarıda bahsettiğim şahıslar olacak. [Tamagotchi mi yetiştiriyoruz kardeşim, sen oradan like’layınca çocuk sevgi ihtiyacını karşılamış mı olacak, allah allah yaa!])
Yani, sevgili ana babalar (iyice havaya girdim) çocuklarınızdan bahsetmek konusunda çok haklısınız ve bunu istediğiniz kadar yapabilirsiniz. Çünkü siz artık o eski siz değilsiniz. (Ben mesela oğlum Fenerbahçeli olmasın diye renkli kutularla oynarken sarı ile laciverti yan yana getirmemeye çalışacak kadar kendimi kaybettim.) Sizlere tek tavsiyem bu konuşmaları mümkün olduğunca kendi kendinize yapmanız. Yahut buraya da yazabilirsiniz, bloğumuz hafta içi her gün 6’ya kadar açık (o saatte oğlan servisten geliyor da).
Ek dosya konuları
Bu durumun farkına ne zaman ve nasıl vardım?
Sosyal medyada bebeklerinin ağzından konuşan ana-babalar neyin habercisi?
Çocuklu aileler bir araya gelince ne konuşur?
Çocuksuz bireylerle nasıl bir iletişim kurulmalı?
Yorumlar
Yorum Gönder