Doğal, serbest dolaşan, organik çocuk yetiştirme rehberi

Çocukların her şeye hayır dediği bir dönem var. - Hadi uyan oğlum. - Hayır. - Hadi uyu. - Hayır. - Montunu giy. - Hayır. - Hadi dışarı çıkalım. - Hayır. - Eve gidelim. - Hayır. Zatı şahanelerinin dönem itibariyle bebeklikten çocukluğa geçiş döneminde kendi kişiliğini önce bir hayır cephesi kurarak oluşturdukları biliniyor. Fakat geçen akşam başıma şöyle bir hadise geldi: 2-1 önde olduğumuz ama rakibin 2. golü bulmasının an meselesi olduğu (ki buldular) Galatasaray-Karabük maçını birlikte izliyorduk. Daha doğrusu ben izliyor, o da kucağımda bana sürekli sorular soruyor ve Transformers’ını tekrar tekrar dönüştürmemi istiyordu. Birden kendimi kaybedip “Oğlum, bu iyice yorulan Feghouli çıkıp yerine Yasin girse daha iyi olmaz mı?” diye sordum. “Hayır” dedi. Yaptığım şeyin farkına varıp gülümsedim. “Peki, kim girse daha iyi olur” dedim. “Baba” dedi. Nasıl gururlandım anlatamam. Ertesi gün kahvaltı yaparken “bu balı kim üretiyor biliyor musun?” diye sorduğumda, “b

Çocuklar bir saatten sonra soru sormaya başlıyor ki siz bu anı, yani onunla diyalog kurabilmeyi, karşılıklı konuşabilmeyi aylarca bekliyorsunuz. Sonra ikinci soru geliyor, üçüncü, dördüncü. "Neden?" "Ama neden?" "İşte canım şöyle şöyle oluyor ya ondan böyle böyle." "Peki, neden?" Beyin hücrelerinizi yakar, kendinizi içinde mevsimlerin, elma kurtlarının olduğu ilkokul sıralarında hissedinceye kadar anlatıyorsunuz. Başka bir soru geliyor. "Neden?" Sonra tüm o modern ana-babalık şeylerini bir kenara bırakıp en geleneksel yönteme başlıyorsunuz: "Neden senin deden." "Dedem mi? "Evet deden." "Neden?" "Neden senin deden ya işte ondan." Bunu sürekli tekrarlıyorsunuz, çocuğun aklı karışıyor, "hayır senin deden" demeye başlıyor. "Hayır senin deden" diyerek iddialaşıyorsunuz, sonra bu beyhude kavgadan yorgun düşülüyor. Başka bir neden sorusuna izahata girişten ve neden cevabını aldık