Çocukları neden hayal kırıklığına uğratmamalıyız?
Evladımız iki gündür bize dil döküyordu. Akşam eve servisle dönmek yerine onu okuldan almamızı istiyordu. Okul ters bir yerde olduğundan taksiyle gitmek, eve dönmek hayli zor, taksicilerin dırdırı da cabası. Buna alışmasını da pek istemiyoruz açıkçası. Dün sabah servise binmeden çok diretince “oğlum hava çok soğuk, dönüşümüz zor olur. Ama madem bu kadar istiyorsun yağmur yağmazsa gelir seni alırım” dedim. Hava gün boyunca çok kötüydü. Ara ara yağdı, çiseledi. Gözüm hep dışarıdaydı. Son ana kadar, dönüşümüz çok zor olur bugün de servisle gelsin diye düşündüm. Hatta bir an “çocukların bazan hayal kırıklığına uğraması iyidir, belki bundan da beslenmeleri gerekiyordur” gibi havalı bir cümle dahi kurdum. Artık servis saati yaklaşıyordu ve bir karar vermeliydim. Beni okul kapısında gördüğündeki mutluluğunu tarif etmem güç. Öğretmeni de “iki gündür sizin gelip onu almanızı bekliyor, ben de anlamadım valla” dedi. “Sabah söz vermiştim, 4 yaş sukutuhayale uğramak için çok erken” diye cevap ver