Çocukla büyümek nasıl bir duygu?

Bu yıl Hazar bi’ büyüdü. Bu, çocukları bir süre görmeyen kişilerin dediği şekilde ‘ne kadar da büyümüş’ değil. Yani yüzü, gözü, lafı, sözü değişti. Böyle o bebekliğin masumiyeti yavaşça kaybolurken yerine kendi has, bir ömre yayılacak hatlarıyla biri geçiyor gibi. Burada, ‘lafı, sözü’ diyerek bir miktar mübalağa etmiş olabilirim zira Hazar söz üzerine doğmuş insanlardan. Ben buna kâni oldum ki dille ve sözle kurduğu ilişkiye tanık olmak ikimiz için de büyük keyif. Ettiği laflar, kurduğu cümleler, sorduğu sorular bizi öyle bir noktaya götürdü ki onu eylemeyi çok önce bıraktık. ‘Neyse o’, şeklinde konuşuyoruz, anlatıyoruz. Bizim için oğuldan öte daha çok iyi bir ev arkadaşı gibi oldu. Fakat bunda dengeyi tam kuramamışız ki geçen gün Hande’yi ‘anne, ben daha 5 buçuk yaşında bir çocuğum, yetişkin değilim’ diyerek uyarmış. Çocukla olmanın en güzel yanı bir insanın büyüdüğüne şahitlik etmek, o büyüme deneyimine. Binlerce, milyonlarca kez tekrarlanmış ama yine de bir o kadar büyülü, bir o kadar ilk defa. 

Hazar daha bebekken bir arkadaşımızı ziyaret etmiştik. Gösterdiğimiz, göstermek durumunda olduğumuz ilgiyi, ihtimamı görünce ‘çok yorucu değil mi ya, bütün gün sürekli oyna, et, ilgilen’ diye sormuşlardı. Tanıyan tanır, benim cevaplarım genellikle uzun olur. Önce bir şeyin gerçekten ne maksatla sorulduğunu anlamaya çalışırım. Çeşitli sorular sorarım. Burada gayelerini ‘şıp diye’ anlayıp lafı uzatmayarak onlara şöyle bir şey dediğimi hatırlıyorum: ‘Sevmek sonuçta böyle bir şey, gözün bir şeyi görmüyor.’ 

Bu yıldan beklentim, daha öncekilerde olduğu gibi bir taraftan bir film sahnesi gibi akan, diğer yandan çok hakiki, elde pek tutulmayan bu anlara tanıklığımın muhabbetle devamı. Bu esnada olup biteni, başımıza iyi kötü gelebilecekleri göğsümüzde nazikçe yumuşatıp yola hep birlikte ve olabildiğince devam etmek. Biraz düşünceli ama çoğunca bahtiyar. Birlikte, öyle bi' büyümek.