Çocuklar bizi çok kızdırdığında ne yapmalıyız?

Çocuklar ana-babasını sıklıkla kızdırır yahut tam tersi. Geçen gün yol ortasında bir baba kızına “mont istedin aldım, oyuncak istedin aldım, ayakkabı istedin aldım, istediğin her şeyi yaptım ama ben senden bir şey istediğinde yapmıyorsun” diye söyleniyordu. Kızın da hiç umurunda değildi. Yapmasaydın ne yapayım bakışlarıyla çevresini seyrediyordu. “İşte hayatımız” dedim refikama. Bu şekilde konuşmaktan hiçbir faydası olmadığı için bir süre önce vazgeçmiştik. Biz de o esnada çocuğumuzun olur olmaz başka bir istediğini yerine getirmekle meşguldük.

Dün akşam oğlumla yine biraz tartıştık. Sebebi muzdu. Evet, muz. Her şey “evde muz var mı?” sorusuna “var oğlum ama çok soğuk biraz beklemen lazım” cevabını vermemle başladı. Çünkü kendileri muzu hemen istiyordu, dediği an gelmeliydi. Yeni hastalıktan çıkmış olması, bir haftadan fazla istifra edip ishal gitmesi nedeniyle beklemesini söyledim, elbette beklemedi. Kendini yere attı, ağladı. Muzu kaloriferin üstünde ısıtmaktan vazgeçip tost makinesini açtım ve oraya koydum. Sesimiz karşılıklı yükseldi ve yatağa Hülya Koçyiğit misali kapanıp “ben babamı sevmiyorum, o bana bağırdı!” diye çığırmaya devam etti. Sakinleşmek için bir süre başka odada oturunca, “baba neredesin?” diye seslendi, çocukluk edip cevap vermeyince bu sefer “ben babamı çok özledim” diye ağlamaya başladı. Bu esnada muz ısındı ama sorun muz yemeyi çoktan aşmıştı. Oturduk, yine ve yine konuştuk ettik, öpüştük barıştık. Muzu eline aldı, “oo bu buz gibiymiş” dedi. Böylece gönlümü aldı ve hapır küpür yedi.   


Sonra karnı acıktı. “Çorba yapalım ama beraber” dedi. Tüm uyarılara rağmen taburesini ocağın yanına koydu, ben belinden tuttum, Hande onun eliyle kepçeyi tuttu, birlikte karıştırdılar ve çorbayı yaptı. Biraz soğuyunca hep beraber içeceğimiz bu çorbaya bir isim buldu: Aile Çorbası. Bu çocuk This is Us setinden mi fırladı acaba diye düşündüm, duygulandım.

Gece yatmadan “baba bana bir şeyler anlatsana" deyince aklıma bir tek “Ağustos Böceği ile Karıncanın Hikâyesi" geldi. Karıncanın kış günü kapısına gelen haylaz ağustos böceğine gerekli uyarıları yaptıktan sonra onu nasıl içeri buyur ettiğini, karnını doyurduğunu gece boyunca ağustos böceğinin yanında getirdiği gitarla çalıp söylediklerini anlattım. Gözleri tam kapanacakken “bir daha birbirimizi kırmayalım olur mu?” dedim. “Tamam” dedi.

Velhasıl, çocuklar bizi çok kızdırdığında yapmamız gereken tek şey güzel bir aile çorbası, yoksa ne desek, ne yapsak nafile.        

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aileler neden sürekli çocuklarından bahseder?

Resim
Cevabı çok basit ama tabii böyle bir başlık açtığıma göre bunun nedenlerini uzun uzun anlatmam gerekiyor. Her kim “çocuk olduktan sonra hayatımız hiç değişmedi” derse inanın ki bu “evlendikten sonra hayatımız hiç değişmedi” kadar büyük bir palavradır. “Bir imza atmak hayatımızda neyi değiştirecek ki” gibi havalı girişler bir süre sonra yerini Buz Çağı’ndan itibaren insan yaşamının devamlılığını sağlayan şeye bırakır. (Bir süre sonra bu kişileri evde yaptıkları organik mamadan İsevî bir mucize gibi bahsederken görürseniz şaşırmayın.)  Çevremdekilere çocuğum hakkında bahsetmenin onlar için ne kadar sıkıcı bir durum olduğunu fark etmem 3 yılımı aldı. Dolu dolu üç yıl. 1000 günden fazla. Bugün şöyle yaptı, öbür gün şunu dedi... Karşı taraf da nazikçe dinleyip gülümsüyor, daha kibarları soru soruyor falan. Ama çocuğu gelip görüyorlar mı? Hayır. Demek ki pek de düşündüğün kadar ilgilenmiyorlar. Hem, senin çocuğunla neden ilgilensinler değil mi? İlgilenecek olsalar kendileri çocuk yap...
Devamı

Çocukla büyümek nasıl bir duygu?

Resim
Bu yıl Hazar bi’ büyüdü. Bu, çocukları bir süre görmeyen kişilerin dediği şekilde ‘ne kadar da büyümüş’ değil. Yani yüzü, gözü, lafı, sözü değişti. Böyle o bebekliğin masumiyeti yavaşça kaybolurken yerine kendi has, bir ömre yayılacak hatlarıyla biri geçiyor gibi. Burada, ‘lafı, sözü’ diyerek bir miktar mübalağa etmiş olabilirim zira Hazar söz üzerine doğmuş insanlardan. Ben buna kâni oldum ki dille ve sözle kurduğu ilişkiye tanık olmak ikimiz için de büyük keyif. Ettiği laflar, kurduğu cümleler, sorduğu sorular bizi öyle bir noktaya götürdü ki onu eylemeyi çok önce bıraktık. ‘Neyse o’, şeklinde konuşuyoruz, anlatıyoruz. Bizim için oğuldan öte daha çok iyi bir ev arkadaşı gibi oldu. Fakat bunda dengeyi tam kuramamışız ki geçen gün Hande’yi ‘anne, ben daha 5 buçuk yaşında bir çocuğum, yetişkin değilim’ diyerek uyarmış. Çocukla olmanın en güzel yanı bir insanın büyüdüğüne şahitlik etmek, o büyüme deneyimine. Binlerce, milyonlarca kez tekrarlanmış ama yine de bir o kadar büyülü, bir o kad...
Devamı

Çocuklar neden hep soru sorar?

Resim
Çocuklar bir saatten sonra soru sormaya başlıyor ki siz bu anı, yani onunla diyalog kurabilmeyi, karşılıklı konuşabilmeyi aylarca bekliyorsunuz. Sonra ikinci soru geliyor, üçüncü, dördüncü. "Neden?" "Ama neden?" "İşte canım şöyle şöyle oluyor ya ondan böyle böyle." "Peki, neden?" Beyin hücrelerinizi yakar, kendinizi içinde mevsimlerin, elma kurtlarının olduğu ilkokul sıralarında hissedinceye kadar anlatıyorsunuz. Başka bir soru geliyor. "Neden?" Sonra tüm o modern ana-babalık şeylerini bir kenara bırakıp en geleneksel yönteme başlıyorsunuz: "Neden senin deden." "Dedem mi? "Evet deden." "Neden?" "Neden senin deden ya işte ondan." Bunu sürekli tekrarlıyorsunuz, çocuğun aklı karışıyor, "hayır senin deden" demeye başlıyor. "Hayır senin deden" diyerek iddialaşıyorsunuz, sonra bu beyhude kavgadan yorgun düşülüyor. Başka bir neden sorusuna izahata girişten ve neden cevabını aldık...
Devamı