Çocuksuz bireylerle nasıl bir iletişim kurulmalı?

Burada “çocuksuz birey” derken maksadım çocuklular tarafından cendereye alınan kişilerdir. (Yoksa bir insanın çocuk sahibi olmayı isteyip istememesinin beni ilgilendirmediğini söylememe gerek var mı, bilemedim. Etrafta dolanıp “ay ana/baba olmak harika bir şey, herkes bu hissi mutlaka tatmalı” diyen kişilere sakın sakın aldanmayın. Bunlar hep uykusuzluktan oluyor. Bir nevi beynimizin bize oynadığı oyunlar. Çocuk sahibi olmayı çok istese de buna meyli, vakti, sabrı, mecali olmayan kişilerin asla ve asla bunu hayata geçirmemesi gerekiyor. Sonuçta daraldığınızda çocuğu ormana falan bırakamıyorsunuz. Çünkü cezası var. Bunu deneyen az sayıda aile mevcut. Geçen sene Japonya’da bir aile aşırı yaramaz olan çocuklarını ormanda bırakmış ve çocuk bir şekilde hayatta kalmayı başarmıştı.)

Çocuksuz bireylerle gerçekleştirilecek ilk “merhaba, neler yapıyorsun?” sohbetlerinde laf ister istemez çocuğunuza gelecek. Burada “iyi işte, büyüyor” deyip dipsiz bir kuyuya dönüşebilecek sohbeti kapatmak elinizde. Fakat başka sohbetlere geçilse dahi çocuğunuzla geçirdiğiniz o saatlerde başınıza gelenleri anlatma isteği anbean baskın gelecektir. İşin içine bu anlara dair fotoğrafları hatta videoları gösterme arzusu da giriyorsa derin bir nefes alın ve aşağıdaki yöntemleri deneyin.




1. Masanın altından yahut sosyal medya hesaplarınıza girer gibi yapıp çocuğunuzun fotoğraflarına, o aynısından 30 tane olan fotoğrafları dahil olmak üzere bakın. Yetmediyse bir iki videosunu izleyin ve belli bir duygusal tatmine erişin.

2. Anlatacağınız şeyin ne kadar kişisel bir şey olduğunu düşünün. Mesela çocuğunuz tuvaletini yaparken osurmuş ve size bunun nasıl koktuğunu sormuştur. Bu baştan her ne kadar sevimli görünse de sadece size kalması yahut bloğa yazmanız gereken mahrem bir hadisedir. Böyle şeyleri anlatmayın.

3. Aynı şeyin size anlatıldığında vereceğiniz tepkiyi düşünün. Özellikle -ortada çok çok müthiş bir şey yoksa- masadaki bir sohbet esnasında size birden fotoğraf gösterilmesi yahut video izletilmesi durumunda vermek zorunda kalacağınız tepkileri (canım ya ne kadar tatlı bakmış, kıyafeti de ne yakışmış maşallah gibi) düşünün.

4. Ana-baba olmanın zorluklarından yakınacak yahut iyi yanlarından bahsedecekseniz yapmayın. İkisi de –eğer çocuk sahibi olmak gibi bir istekleri olup da bu konuda bilgi edinmeye yahut sinsice ağzınızdan laf almaya kalkan birileriyle beraber değilseniz– karşı taraf için sıkıcı olabilir. Çünkü her deneyim kişiye özgüdür ve sizin için yıkıcı olan bir şey başkası için öğretici olabilir yahut tam tersi.

5. Tüm bu aşamaları geçtikten sonra hâlâ anlatmak istiyorsanız anlatın tabii, sizi tutan yok.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aileler neden sürekli çocuklarından bahseder?

Resim
Cevabı çok basit ama tabii böyle bir başlık açtığıma göre bunun nedenlerini uzun uzun anlatmam gerekiyor. Her kim “çocuk olduktan sonra hayatımız hiç değişmedi” derse inanın ki bu “evlendikten sonra hayatımız hiç değişmedi” kadar büyük bir palavradır. “Bir imza atmak hayatımızda neyi değiştirecek ki” gibi havalı girişler bir süre sonra yerini Buz Çağı’ndan itibaren insan yaşamının devamlılığını sağlayan şeye bırakır. (Bir süre sonra bu kişileri evde yaptıkları organik mamadan İsevî bir mucize gibi bahsederken görürseniz şaşırmayın.)  Çevremdekilere çocuğum hakkında bahsetmenin onlar için ne kadar sıkıcı bir durum olduğunu fark etmem 3 yılımı aldı. Dolu dolu üç yıl. 1000 günden fazla. Bugün şöyle yaptı, öbür gün şunu dedi... Karşı taraf da nazikçe dinleyip gülümsüyor, daha kibarları soru soruyor falan. Ama çocuğu gelip görüyorlar mı? Hayır. Demek ki pek de düşündüğün kadar ilgilenmiyorlar. Hem, senin çocuğunla neden ilgilensinler değil mi? İlgilenecek olsalar kendileri çocuk yapar.
Devamı

Çocukla büyümek nasıl bir duygu?

Resim
Bu yıl Hazar bi’ büyüdü. Bu, çocukları bir süre görmeyen kişilerin dediği şekilde ‘ne kadar da büyümüş’ değil. Yani yüzü, gözü, lafı, sözü değişti. Böyle o bebekliğin masumiyeti yavaşça kaybolurken yerine kendi has, bir ömre yayılacak hatlarıyla biri geçiyor gibi. Burada, ‘lafı, sözü’ diyerek bir miktar mübalağa etmiş olabilirim zira Hazar söz üzerine doğmuş insanlardan. Ben buna kâni oldum ki dille ve sözle kurduğu ilişkiye tanık olmak ikimiz için de büyük keyif. Ettiği laflar, kurduğu cümleler, sorduğu sorular bizi öyle bir noktaya götürdü ki onu eylemeyi çok önce bıraktık. ‘Neyse o’, şeklinde konuşuyoruz, anlatıyoruz. Bizim için oğuldan öte daha çok iyi bir ev arkadaşı gibi oldu. Fakat bunda dengeyi tam kuramamışız ki geçen gün Hande’yi ‘anne, ben daha 5 buçuk yaşında bir çocuğum, yetişkin değilim’ diyerek uyarmış. Çocukla olmanın en güzel yanı bir insanın büyüdüğüne şahitlik etmek, o büyüme deneyimine. Binlerce, milyonlarca kez tekrarlanmış ama yine de bir o kadar büyülü, bir o kad
Devamı

Çocuklar neden hep soru sorar?

Resim
Çocuklar bir saatten sonra soru sormaya başlıyor ki siz bu anı, yani onunla diyalog kurabilmeyi, karşılıklı konuşabilmeyi aylarca bekliyorsunuz. Sonra ikinci soru geliyor, üçüncü, dördüncü. "Neden?" "Ama neden?" "İşte canım şöyle şöyle oluyor ya ondan böyle böyle." "Peki, neden?" Beyin hücrelerinizi yakar, kendinizi içinde mevsimlerin, elma kurtlarının olduğu ilkokul sıralarında hissedinceye kadar anlatıyorsunuz. Başka bir soru geliyor. "Neden?" Sonra tüm o modern ana-babalık şeylerini bir kenara bırakıp en geleneksel yönteme başlıyorsunuz: "Neden senin deden." "Dedem mi? "Evet deden." "Neden?" "Neden senin deden ya işte ondan." Bunu sürekli tekrarlıyorsunuz, çocuğun aklı karışıyor, "hayır senin deden" demeye başlıyor. "Hayır senin deden" diyerek iddialaşıyorsunuz, sonra bu beyhude kavgadan yorgun düşülüyor. Başka bir neden sorusuna izahata girişten ve neden cevabını aldık
Devamı